Dead cold winter

Sets fire to

Heaps of worn out senses

Dry planks of

Revisiting yesterdays

Thoughts useless

Those could be limitless ,

The memories

Ever create lot of fuss

Longest darkness and

Silent whispers,

Knocks on the door

Parting the sweet sorrow

The untold stories

Treaded carefully

The footprints of winged love

Lost it’s way to nest,

What I missed in these years

Nothing relevant

A layer of smile

The depth of wound,

And finally the torn blanket

Wrapped both of us

The burden of holding

One another in balance,

Sun emerges over mountain of ash

Advent of winter solstice

Days begin to draw out

Spring is not that far.

ଲକ୍ଷେ ଇଚ୍ଛା ପୂରିଗଲା ପରେ

ଘିଅଦୀପ ହୁତହୁତ ଜଳୁଥାଏ

ମନ ଓ ଚୈତନ୍ୟ

ଆଗ ପଛ ଚାଲୁଥା’ନ୍ତି ନିର୍ଜନ ବେଢାରେ

କୈବଲ୍ୟ କଣିକା ଖୁଣ୍ଟି ଖାଉଥାଏ

ଦେଉଳିଆ ପାରା।

ବେଳାଭୂମି ଛାଡିଦିଏ କେଇପାଦ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ

ପ୍ରତି ବାଲିକଣା ତୋଳିଚାଲନ୍ତି

ଅକୁହା କାହାଣୀର ରାଜା ରାଣୀଂକ

ପ୍ରେମ ସରସର ଉଆସ

ଆଶା ଆଶଂକାର

ବ୍ୟଥା ବେଦନାର

ଉତ୍ତାଳ ଲହଡି ମାଡିଆସେ

ଖିନ୍ ଭିନ୍ ହେଇଯାଏ ଉଆସର ନକ୍ସା

ମିଳେଇଯାଏ ପ୍ରେମର ପାଦଚିହ୍ନ।

ଶୀତସଂଜର ଉହ୍ମେଇ

ନିରପେକ୍ଷ ଉଷ୍ମତା ବାଣ୍ଚୁଥାଏ

ନୀରିହ ପତଂଗ ତା ଝୀନ ଡେଣାରେ

ନିଆଁର ପରିଧୀ ଡେଉଁଥାଏ

ନିଃଶେଷ ହେବାରେ ବିଭୋର

ନିର୍ବାଣର ବନ୍ଦ ଦରଜା

କେବେ କେବେ ଖୋଲିଯାଏ।

ପାରଗ ଈଶ୍ୱର ଜମେଇ ଥା’ନ୍ତି ଆସର

କ୍ଷୀର ସମୁଦ୍ରରେ

ପାରିଜାତ ବଣରେ

ଗୋଟେ ପରେ ଗୋଟେ ପାପ ଘଟୁଥାଏ

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ ଢୁଳଉଥାଏ

ବୈକୁଣ୍ଠର ଗେଟ୍ ବାହାରେ।

© ® Rashmi Mohapatra

The night has woken up
But where am I
The road has lost it’s address
Signboards break a flashy scare
The windows are hidden
behind the curtains of
Strange blindness
Concrete jungle has fallen asleep
Under a heavy dose of uncertainty
The silent footsteps
Of the assailant is growing closer.

Oh! Right in my basket
The unknown attacker hides
Telling me not to move out
from my paradise
To confront the unseen,I ll
Make best out of the fear
This short lived visitor
Must return our smile and vigor
To gain a bright morning
My whole night’s dream,
I can spare.

My aloneness and I are best of pals
The moments are all mine
Kitchen is the best dance floor
Humming trash is so fine
Honing my skills to fare
Jump on ground and play with air
I’m alive in my desperate moves
In a whirlwind of time’s race
Life of necessities in prominence
Living simpler
Just a reminder to embrace.

© ® Rashmi Mohapatra

ଭଂଗାରୁଜା ମଣିଷର କାହାଣୀ

ତା ଆଗରେ ଦଶଟା ଆଁ

ପେଟେ ପେଟେ ଭୋକ

ଜୀବନଟା ସ୍ୱପ୍ନ

ଆଉ ସ୍ୱପ୍ନ ମୃତ୍ୟୁ ସରସର

ଅବିରତ ପାଦଶବ୍ଦର

ବିକଳ୍ପ ଖୋଜୁଥିବା ରାସ୍ତାରେ

ମାଦଳ ଗଡୁଥାଏ

ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଜମାକରିଥିବା

ହତାଶାର ଗଣ୍ଠିଲି ମୁଣ୍ଡେଇ

ରାତିଏ ବିଶ୍ୱାସ ବାନ୍ଧୁଥାଏ

ଅନ୍ଧାର ପଣତରେ

ଧରା ପଡେ ଜଳନ୍ତା ଆଖିରେ

ତା’ ଅନ୍ଧକାର ଭୟ

ଆକାଂକ୍ଷା ପ୍ରୟାସ

ମୋଡି ଦିଅନ୍ତି ବେକ

ପଂଜରାରୁ ବାରମ୍ବାର ଖସିପଡୁଥିବା

ପରସ୍ତେ ଫଟା ଚମଡାର ଭାର

କେତେ ସମ୍ଭାଳିବ!

ବିଷ ସିଂଚାହୁଏ

ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଁଏ

ଶୁଦ୍ଧ ପୂତ ହୁଏ

ଲୁହରେ ସ୍ୱେଦରେ କାନ୍ଧରେ

ପୃଥିବୀକୁ ଟେକିଥିବା ମଣିଷ|

ଆକାଶରେ ବିସ୍ଫୋରଣ

ଅନ୍ତ ହେବାକୁ ଯାଉଛି ସୂର୍ଯ୍ୟ

କଂଚା ମାଟିର ଫୁଲ

ଅସରାଏ ବର୍ଷାରେ ମିଳେଇ ଯିବ

ସେ ତ ନକଲି ନୁହେଁ

ମିଛ ନୁହେଁ|

ଜୁଆର ଫେରିଗଲା ପରେ

ନିରବ ଲହରୀମାନେ

ଧୋଇପୋଛି ସଜେଇ ଦିଅନ୍ତି ପୁନର୍ବାର

ବେଳାଭୂମିର ବିପର୍ଯ୍ୟସ୍ତ ଅଂଗବାସ

ମଲା କଂକଡା ମୁହଁମାଡି ପଡିଥାଏ

ପଡିଥାଏ ପଟ ପଟ ଚପଲ

ଶୁଖିଯାଇଥିବା ଫୁଲ

କିଛି ଲିଭିନଥିବା ପାଦଚିହ୍ନ|

ଡରିଯାଇଥିବା ଶବ୍ଦମାନେ

ଥରି ଥରି ଲେଖନ୍ତି ତା ପାଇଁ

ଭୋକର ଗପ ଓ କବିତା |

© ® Rashmi Mohapatra

ଆମ ପ୍ଲାନ୍ ସବୁ ଭଣ୍ଡୁର

ୟା ଭିତରେ

ଆମେ ଭୁଲି ଯାଇଛେ ଯେ

ଆମକୁ ରୋମାଣ୍ଟିକ୍ ଗୀତ ଗାଇ ଆସେ

ଘାସଫୁଲରୁ କଂକି ଧରିଆସେ

ପ୍ରଜାପତି ଡେଣାରେ ଉଡି ଆସେ

ରଂଗେଇ ଆସେ ସନ୍ଧ୍ୟା ଓ ସକାଳ

ଆମ ଭିତରେ ଟଣା ହୋଇ ଥିବା ଖିଏ ସୂତାରେ

ଏ ପର୍ବତରୁ ସେ ପର୍ବତ ଲଂଘି ଆସେ

ନାଚି ଆସେ ମୁନ୍ ୱାକ୍ ର ଷ୍ଟେପ୍ସରେ

ଡିଡିଏଲ୍ଜେ ମାର୍କା ଭଲପାଇ ଆସେ।

ଆମେ ଗୋଟେ ଭୟକୁ କବାଟ କିଳିଛେ

ଏରୁଣ୍ଡିବନ୍ଧ ସେପଟୁ ତାଳିରେ ପିଟୁଛେ

ଦୀପରେ ଜାଳୁଛେ

ଯା ଯା ଗଳା ଫଟେଇ

ଗାଳିରେ ଖେଂଚୁଛେ

ସେ ଅଣାୟତ୍ତ ଶୁଣନ୍ତା ହେଲେ

ଖାତିର କରନ୍ତା ତିଳେ

ଆମ ପରମାଣୁ ବାଣକୁ!

ଚିହ୍ନା ଦିନ ଆପଣାର ରାତି ଭିତରେ

ବ୍ୟବଧାନ ଳେବଳ ବଢି ଚାଲିଛି ଯାହା

ହଜିଗଲା ମଥାମଣି କୋଉଠି କେଜାଣି

ନାଭିରୁ କସ୍ତୁରୀ ବି ଖସିପଡିଲାଣି

ଆମକୁ ତା’ ପରୁଆ ନାହିଁ

ନିଜକୁ କୁଣ୍ଢେଇ

ପେଡି ପୁଟୁଳା ଛାଡି ଧାଉଁଛେ

ଅଣଆଦର କରିଆସୁଥିବା ଜୀଅନ୍ତାପଣ  ପଛରେ,

ଏ ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ସମୟର ଘରେ ନିଜ ପାଇଁ

କିଛି ଖାଲି ଯାଗା ଯୋଗାଡ କରିବାରେ ଲାଗିପଡିଛେ

ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସରେ ନିଃଶ୍ୱାସ ବଂଚେଇ ଚାଲିଛେ

ଦୁଃଖର ତାଲିକା ରେ ଆଇଟମ୍ ଯୋଡି ଚାଲିଛେ।

ଟାଣି ହୋଇ ଯାଉଛେ ଅନିଶ୍ଚିତତାର ଭଉଁରୀ ଆବର୍ତ୍ତରେ

ଚାରିଆଡୁ  ଭୋକ ଶୋଷଂକର ଡାକ ଇ ଶୁଭୁଛି

ନିରନ୍ତର ଚାଲୁଥିବା ନୀରିହ ରାସ୍ତାର

କଅଁଳ ପାଦରୁ ରକ୍ତ ଝରୁଛି

ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ବରଗଛ ଛାଇ କି

ଆଂଜୁଳେ  ମରିଚିକା କେହି ହାତ ବଢଉନି

ଭୟର ଭୟକୁ ଆମର ପରିଚୟପତ୍ର କରିଛେ,

ଯେତେ ସହଜ ଭୟକୁ ଗଳାରେ ଲଟକାଇବା

ସେତେ କଷ୍ଟ ମୃତ୍ୟୁକୁ ଆପଣେଇବା

ଉପପାଦ୍ୟକୁ ପ୍ରମାଣ କରିବାରେ ଲାଗିପଡିଛେ।

ଚାରିକାନ୍ଥର ପରିସୀମା ଭିତରେ

ଆମେ ସାପ ସିଢି ଖେଳୁଛେ କେବଳ।

ଆମେ ଏମିତି ଗୋଟେ ଗୋଟେ

ପ୍ରଳାପ ହେଇ ଯାଇଛେ

ଅବୁଝା ଅସ୍ପଷ୍ଟ କିଛି ଶବ୍ଦ ମାତ୍ର,

ପରିଧୀ ଆଂକିବାକୁ ବିନ୍ଦୁରୁ ପୁଳେ

ଏକାଠି କରୁଛେ ଏଠୁ ସେଠୁ,

ପଶ୍ଚାତାପର ଆଡମ୍ବରରେ

ପ୍ରତାରଣାର ଆୟୋଜନରେ

ସମୟକୁ କି ନିଜକୁ ସାମିଲ କରିପାରୁନେ

ଆମେ ଯାହା ଭୁଲିଯାଇଛେ

ମନେ ପକାଇପାରୁନେ।

ତା’ହେଲେ ଆଜି କାହାକୁ ଶୁଣିବା

ହଠାତ୍ ନେଳିଆ ଦିଶୁଥିବା  ଆକାଶକୁ

ନା କାଚକେନ୍ଦୁ ସରି ପାଣିକୁ

ନା ପଂଜୁରୀ ବାହାରର ପୃଥିବୀକୁ

ନା ନିର୍ଭୟରେ ଘୂରିବୁଲୁଥିବା କୋକୁଆ ଭୟକୁ?

ପ୍ରଶ୍ନପତ୍ର ପେନ୍ସିଲ ଆମ ଆଗରେ ଥୁଆ

ଟିକ୍ ମାରିବାଟା ଯାହା ବାକି ଅଛି।

© ® Rashmi Mohapatra

Not that we haven’t seen it

We all have swum river of death

We have held death very tight

In love

In  relationships

In Friendship

In Dreams

In Desire.

Today

With a sense of uncertainty

We are overwhelmed

In an unbearable fear

We are confused

No mood to  rejoice

sunrise and sunset

We decline

Greetings from death,

Reluctant to accept

the cosmic fact.

O human!

You’re  amazingly courageous

Infinitely extraordinary

You can jump over

The mountain of fire

You can swallow

A sea full of poison

You are never immortal,

Mind the fact,

Death and existence

Only two states of affair

Let’s fight off

Fear of death

Must live

Till we die a fearless death.

© ® Rashmi Mohapatra

ପାଣି ଧାର ଛୁଇଁବାକୁ

ଆଉ ପାଦେ ବଢିବା ପୂର୍ବରୁ

ମୋତେ କେହି ଶରବିଦ୍ଧ କରେ ଯଦି

ମୁଁ କାହାକୁ ବା ଶାପ ଦେବି

ସମସ୍ତେ ତ ପ୍ରିୟତମ

ବୈଶାଖ ବି ଫାଲ୍ଗୁନ ବି

କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ସନ୍ଧ୍ୟା ଓ ପାହାନ୍ତି ବି।

ଏତେଶୀଘ୍ର ଫେର ନାହିଁ

ଯଜ୍ଞ ବେଦୀ କାମ ସରିନାହିଁ

ବାକି ଅଛି ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ

ପୁଣ୍ୟ ବିତରଣ

ଦିନର କପଟ ପଶା

ରାତିର ସଦ୍ଭାବ

ଭୟର ମୋହିନୀ ରୂପ

ସମୟର ଅନାବରଣ।

ମୋ ନିକାଂଚନ ପଦ୍ମବଣରେ

ଅନ୍ୟଗତି ହଠାତ୍ ନିଶ୍ଚଳ

ସୃଷ୍ଟି ନିର୍ବାକ

ଝଡ ବି ନିରବ

ମୁଁ ସାରୁଛି ବିନିଦ୍ର ଜୀବନ

ମାଲୁଣୀର କିମିଆ ଫାଶରେ

କେବେ ଛେଳି ମେଣ୍ଢା କେବେ

ଉନ୍ମତ୍ତ ପ୍ରେମର କଉଡି ଖେଳରେ।

ବାକିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନରେ

ମୁଁ ଅପେକ୍ଷା କରିଛି

ମାଦଳା ପାଂଜିରେ ଲେଖିବ କିଏସେ

ରୁଦ୍ଧ ଦ୍ୱାର ଖୋଲିବା ତାରିଖ,

କିଏସେ ଭୋଗିବ

ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଲୋହିତ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ,

କିଏ ପାରିହେବ ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ

ଦିଗ୍ବଳୟ ପଛର ଅନ୍ଧାର,

କେଉଁ ଦିଗରୁ ଶୁଭିବ

ବିଜୟର ଶଂଖନାଦ,

ଏବଂ କିଏସେ ମଣ୍ଡିବ

ଶୂନ୍ୟ ସିଂହାସନ!

© Rashmi Mohapatra

An ambitious canvas

An adventurous palate

A trembling brush

Some unsure fingers

Ready with splash of tricky hue

To paint an empire of lie.

Unseen grin on the face of pink

Ruins the pathos of blatant red

Stroke of green

Peeping through ajar winter

Has it lost it’s sheen

Yellow the guarding wall paints wise

Knows black spot where to hide

Line of grey entering tunnel door

The unclear optimism of blue and white

An alert move of deceitful purple

What would be chosen

For my pain’s valour!

Random strokes are heading to

Mend a cracked blue sky

Flash fragile rainbows and

Wing caterpillars to fly

Trace my dummy’s lost whereabouts

And set my broken dreams

Cleanse my blood stream

Unveil fears of future in me.

I enter into an abstract paint’s den

Entice my living self

Kiss my lost present and

Build the broken past

In my life’s small note book

I draw a pair of turtle and hare

To win and loose thousand races

When I enjoy my cosy stay

In the heaven of dead desires.

© Rashmi Mohapatra

ଦେଖିପାରୁଛ
ନୀଳ ରଂଗ ଫେରିପାଇଥିବା
ଆକାଶର ଆନନ୍ଦ
ବାଦାମୀ ବାଦଲଂକ ଚନ୍ଦ୍ରମଲ୍ଲୀ ହସ  , 
ସୂର୍ଯ୍ୟର ସୁନାମୁହଁ ଓ 
ତା’ର କିୟତ୍ଅଂଶ ଛିଟିକି ପଡିଛି
ଅମାନିଆ ଭାବେ ବଢିଯାଇଥିବା 
ଡେଂଗା ଘର ମାନଂକ ଧୂଷର ଦେହରେ,
ଲାଜେଇ ଯାଉଛନ୍ତି 
ଫାଳେମେଲା କ୍ଲାନ୍ତ ଝର୍କାମାନେ
ବିଗତ ରାତିର ଫିସ୍ଫିସ୍ ହସର 
ସତେଜ ପୁଲକରେ,
ବନ୍ଦ କବାଟରେ ଧକ୍କା ଦେଉଥିବା 
ପବନଂକ  ବଦମାସିରେ 
ଶିହରି ଯାଉଛି ମୋ ଅମାନିଆପଣ
ଧାଁ ଦଉଡ ଭୁଲିସାରିଥିବା ରାସ୍ତା ବି ଡାକୁନି 
ଚଗଲାମି କରିବାକୁ ହାତେ କି ଚାଖଣ୍ଡେ,
ମୁଁ ସଜାଡି ହେଇଯାଉଛି କ୍ରମଶଃ  
ଏକ ସମୃଦ୍ଧ ବିନ୍ୟାସରେ,
ମୁଁ ଓ ମୋ ନିସଂଗତାର
ଅନ୍ତିମ ଇଚ୍ଛାମାନେ
ଅଚାନକ ବଶୀଭୂତ 
ଏ ଫୁଂଗୁଳା ସକାଳର ମହୁଲି ନିଶାରେ,
ମୁଁ ଖୋଲା ପଂଜୁରୀରେ ଆବଦ୍ଧ
ମୋ ସମଗ୍ରତା ବନ୍ଧା 
ମୋ ନିର୍ବାକ ନିଷେଧାଜ୍ଞାରେ|

ମୋତେ ଡାକନି ପଛକୁ
ମୁଁ ଫେରିବିନି କଦାଚିତ୍
ଶୁଣିବାକୁ
ଚେତନାର କରୁଣ କ୍ରନ୍ଦନ
ମୋ କୃତ ଅକର୍ମଂକ
ପଶ୍ଚାତାପର ଗୀତ 
ନିରାଶାର ସମ୍ମିଳିତ ସ୍ୱର
କିମ୍ବା
ପ୍ରତିଦିନ ଘଟୁଥିବା ପାପଂକ 
ଅସ୍ୱୀକାର ଆବେଦନ,
ବଜେଇବାକୁ ଦିଅ ମୋତେ
ମୋ ମୂର୍ଖତାର ଘଣ୍ଟ ମର୍ଦଳ
ଦେଖୁଛ ତ ସବୁଆଡେ
ଅକସ୍ମାତ୍ ଆଲୁଅରେ ବିଭୋର
ମୋ ଅମାବାସ୍ୟା ରାତି,
ଅଜ୍ଞାତ ପକ୍ଷୀଂକ ମେଳା
ସଜବାଜ ଘାସଫୁଲ କଂକି ମହୁମାଛି,
ଧୁଆ ପୋଛା ବାଆ ପାଣି
ମୋ ପୃଥିବୀ ତମାମ୍ ଆଜି
ପ୍ରେମର ସ୍ୱାଗତ ରୋଷଣୀ,
ଦେଖ ଦେଖ
ଏଇ ସକାଳ କାନ୍ଧରେ
ମୋ ଭୂଗୋଳ ଓ ଇତିହାସ 
ପୁଣିଥରେ ଗଢୁଛନ୍ତି କେମିତି
ଭଂଗା ସ୍ୱପ୍ନଂକ ଗଦାରୁ 
ମୋ ଚୂଡାନ୍ତ ଉଆସ।

© Rashmi Mohapatra

Holding your little finger
Under the safe shadow of that tall strong frame,
My tiny feet were bold enough
To walk thorny long roads as well the plain.

Deafening thunderstorms or on a scorching day
You were the umbrella the cool dry sky,
I swam seven seas no wonder holding your arm
I lived in colours of fall winter faded away .

The platform was dark while waiting for train
Light of all lights you were beside me then,
Your love shaped me to fit in to all the odds
Can whistle in joy when my heart ever bleeds.

My enchanting childhood my fragrant youth
You are the vast waterbed I tiny paper boat,
You introduced the world to imbibe right vibes
You believed in me that’s the greatest bliss.

© Rashmi Mohapatra